Cirkel van Respect

De troostboom

Kom maar onder mijn takken
verschuil je in mijn groen
net zoals de vogeltjes
ook bij mij wel doen

Zoek er maar een plaatsje
mijn arme, lieve kind
Ik ruis voor jou mijn blaadjes
met de lieve zachte wind

Droog de tranen uit je ogen
Vertel het mij maar allemaal
Er is geen boom hier die niet luistert
naar jouw verdriet en jouw verhaal

Is er even niemand anders
die zijn armen om je kan slaan
Leg je armen om mijn stam heen
en laat de tranen dan maar gaan

Hoewel ik niet kan praten
hoor ik wel wat je bedoelt
en ik denk dat voor je weggaat
je m'n troost wel hebt gevoeld

Neem een blaadje van mij mee
Droog daarna je laatste traan
En weet dat er een boom is
die voor jou zal blijven staan

"Threes Verhagen-Wetting"

-----

De bijzondere boom…

Er was eens een heel bijzondere boom. Anders dan de andere. Juist daarom was hij zo aantrekkelijk, zo mooi. Het liefst wilde ik altijd in zijn nabijheid zijn. Ik voelde me veilig bij hem. Er was iets vertrouwds tussen ons. Alsof we samen een geheim deelden. Elke dag wandelde ik naar de plek waar mijn vriend stond. Het leek wel of hij steeds mooier werd. Steeds meer bijzonder. Ik vergeet nooit die dag in september. Iedereen was naar het kerkhof. Ik zat in stilte bij mijn boom. Er was iets heels bijzonders die dag. Ik voelde hoe de grond waarop ik zat heilige grond werd. Ik omarmde mijn vriend. Ik weet niet hoelang ik daar zat, maar ineens hoorde ik een zachte, trillende stem. Het was de stem van mijn vriend die zijn verhaal vertelde.
'Het was op een mooie dag. De zon had me overvloedig overgoten met zijn warmte en zijn kracht. Ik voelde me meer dan ooit verwend door het leven. Ik was een en al geluk en toen gebeurde er iets wat mijn leven totaal veranderde. Nooit meer zou de zon mij op dezelfde manier verwarmen. Nooit meer zou de wind op dezelfde manier mijn bladeren beroeren. Plotseling werd het donker om me heen en koud. Ik weet niet of het de duisternis en de ijzige kou van mijn eigen hart waren of dat het buiten echt zo akelig was. Ik voelde alleen dat iets me ten diepste trof. Iets scherp, iets snijdends boorde zich door mij heen. Heel mijn wereld stortte in. Ik werd door de bliksem getroffen. Op dat moment ging het verdriet van heel de wereld door me heen. Een deel van mezelf werd afgescheurd. Ik hield mijn ogen stijf dicht. De weinige bladeren die ik nog had, hield ik angstvallig dicht tegen me aan. Ik weet niet hoelang ik daar stond. Maar toen ik mijn ogen opendeed en eindelijk om me heen durfde te kijken, zag ik hoe zij die mij het dierbaarst was levenloos naast me lag. Toen heb ik mijn takken over haar heen gebogen. Ik heb haar voortdurend zachtjes gestreeld. Met mijn tranen heb ik haar gewassen en met de weinige bladeren die ik nog had, heb ik haar voor altijd toegedekt. Ik voelde vreugde door mijn verdriet. Ik kon haar nog verzorgen. Ik wist dat ze voor altijd zo dicht bij mij zou blijven en ik bij haar.
Groot was mijn verdriet toen ze op een dag haar gebroken maar zo mooie lichaam als een stuk waardeloze materie kwamen ophalen en wegvoerden. Voor altijd weg van mij. Mijn jonge maar dikke schors barstte als teken van eeuwig vaarwel. Langzaam heb ik me in mezelf gekeerd en mijn eigen wonden bekeken. Ik was ten diepste geraakt in mijn kruin. Er was een knoest op de plaats waar de bliksem was ingeslagen. Ik was verminkt. Voor altijd. Mijn takken gingen een andere weg dan ik had gepland. Ik zou nooit de boom worden die ik voor mezelf gedroomd had: gaaf, af, bijna perfect. Ik huilde om het verlies van mijn eigen ik. Toen schaamde ik me weer. Ik wilde niet huilen om mezelf maar om mijn geliefde.
Wat moest er van mij worden? Ik wist heel zeker dat ik nooit meer zo gelukkig zou zijn. Wanhopig begon ik mij te richten op het positieve. Maar alles verbleekte door dit tragische verlies. Toen begreep ik dat ik moest stoppen met me in bochten te wringen, dat ik alleen maar moest toelaten wat er was: pijn, gemis, niet te stillen verdriet. Zo leerde ik langzaamaan ervaren dat ik altijd anders zou zijn dan de anderen. Anders ook dan dat ik ooit gedacht had te worden.'
Mijn vriend keek me ontroerd aan en zei:'Vandaag vertel ik voor het eerst mijn verhaal. Het was mij verborgen geschiedenis die zich op een geheim plekje in mezelf schuilhield. Ik had alles zo diep in mezelf verstopt dat ik het nauwelijks nog kende. De langzame kennismaking met jou en je schroomvolle en oprechte nabijheid hebben me opengebroken. Daarom voel ik nu een diepe tevredenheid en dankbaarheid. zelfs om het leven dat voorbij is. Door jou mocht mijn geschiedenis van verlies en pijn een verhaal worden van ontdekking en overwinning op die pijn. Ik heb mogen ervaren hoe mijn zijn en mijn pijn jou hebben geraakt. Al vertellend kwam ik tot de ontdekking dat ik mijn dwaze verlangen naar perfect en volledig en af zijn al lang achter me heb gelaten. Het werd me duidelijk dat ik met mijn verwonde kruin en mijn eigenzinnig gevormde takken steeds een eigen taak hebt vervuld in dit bos. Ja, ik bloei anders dan de anderen. Ik ben ook anders. Ik ben degene die onderdak biedt aan de verdwaalde vogels. Ik ben het die een knoest heeft waar eekhoorns in wonen. Ik ben het die schaduw biedt aan treurende geliefden. Ik ben het helemaal alleen. Vandaag raken wij elkaar. Sinds het eerste moment dat ik jou in de kern van je wezen mocht ontmoeten, wist ik dat ook jouw vorm veranderd is. Dat ook jouw ziel verwond werd. Dat ook jij in de volheid van je leven werd losgerukt van een grote geliefde.'
De boom en ik keken elkaar aan. Ik kende geen woorden die konden weergeven wat er in me leefde aan warmte, liefde, herkenning en verbondenheid. Ik kwam dichter bij hem staan en streelde zijn mooie knoest. Eventjes voelde ik hoe een tak heel voorzichtig mijn wang aanraakte en een traan van mijn wangen opzoog.
Die dag was voor mij een wonderlijke dag. Op een heilige plek in het woud van onze ziel hebben de boom en ik elkaars pijn aangeraakt. Nooit zal mijn pijn nog dezelfde zijn want ze werd gedeeld en door mij beluisterd. Nooit zal mijn gemis nog zoveel gebrokenheid meedragen, want ik heb iemand ten diepste ontmoet en daardoor werd ik geheeld.

Auteur: Onbekend.