Cirkel van Respect

Suzanne.

Suzanne neem ik mee
naar de kant van het water,
drentelend op het jagerspad,
twijfelend, duizelig van
wat hoge leeftijd
aan vriendschap geven kan.

Vanavond is veel later
de ochtend geeft goedheid,
het zachte voelen
voor dit nenig mensenkind.
Gelukkig komen alleen bomen
mekaar niet tegen.

Suzanne vertaalt haar jeugdig zijn
in strakke stralende ogen,
ingebed in een verzorgd lichaam
dat uitnodigt om bij haar
te blijven aan de waterkant.
Afscheid is zo ver.

Ik hoop dat gisteren
morgen komt,
dan komt morgen
eigenlijk nooit
en blijven we
eeuwig leven.

Wij zijn niet de bruisende rivier
die stroomt langs luchtkastelen,
nutteloos uitmondt
in een alles verslindende zee.
Neen, we zijn de oever
waarop wij zekerheden bouwen.

Wij hechten ons niet aan de rivier
met wat erin voorbijstroomt
aan wilde voorbijgaande kracht.
Wij wandelen naar de oceean
waarin alles vredig wordt,
in het eeuwig samen voelen.

Ik min Suzanne op kuise afstand.
Ik ben niet alleen,
haar waterkant is gevuld
met andere vissers
vissend in troebel water,
genietend van haar gunsten.

Morgenvroeg Suzanne
zo rond een uur of zes
neem ik je bij d'opgaanse zon
in mij op, je blijft hangen
zoals ochtendrijp
het spinrag mooier maakt.

Wij incarneren
jou lichaam in het mijne,
in dezelfde huid gevangen,
jou hart in mijn hart,
intens genietend van
dit virtuele samenzijn.

Innig samen
til ik je op,
zonnebruine Suzanne,
neuze, neuze, neuze wij
boven de zoetheid
van een ochtendzoen.

Ik spiegel me graag
in je zachte klare ogen,
lachende herauten
boven onze monden,
in blijheid samengevoegd,
de lach van zielsverwanten.

Stil smelten wij samen
d'afstand verkortend tot
gelukzalig samenzijn,
verbijsterend korte seconden
voor d' afwezigheid,
wachtend op je teken.

Ja, Suzanne is niet alleen Suzanne.
Haar aanwezigheid
voltooit mijn jagerspad
als groene toegang tot het leven.
Poëzie zit in haar body
in mijn hoofd, in ons hart.

Suzanne geeft diepgang aan
wat ik zeg, schrijvend mededeel.
Rakelings scherend kan ik
die diepgang niet bescrijven.
Al ligt mijn hart op de tong
het ultieme liefdeswoord vind ik niet.

Ik ken geen zorgen
zittend naast Suzanne,
losjes aan de waterkant.
Gemakkelijke geluksstaat,
zonder vervelende lichamelijkheid
die ons in de verkeerde richting trok.

Ik verplaats de tijd
naar dit stromend water,
hou hem zoetjes vast.
Hij geeft ons de zon
in een beperkte horizon
vol watergespetter.

Goddelijk eenvoudig
van je aanwezigheid genietend,
laat de tijd me dankbaar zijn
voor je zekerkheid
dat afscheid de eerste stap
van je terugkeer is.

Gedachten begrijpen
nooit onze werkelijkheid
maar botsen op onzichtbaar glas,
geplaatst door leeftijd en tijd.
Ik tast je lichaam af zoals
een blinde een vrouw beleeft.

Daarom slijp ik gedachten
in puntige prikjes
om zoete zalige kuiltjes
te prikken in je huid,
strak omhulsel
voor menselijk genot.

Je wil dat me niets ontbreekt
maar tevreden mensen
schrijven geen gedichten
dus chagrijnig ik maar wat,
leef wel van je opgewektheid
je stille doelmatigheid.

Voor jou moet ik
me niet renoveren,
van rimpels ontdoen,
aan tai-chi, uren meditatie
moet ik me niet wagen.
Ik soupeer liever met Suzanne.

We geven duizend namen
aan onze vriendschap,
leven een duaal leven,
zalig de eenvoud van dit gevoel
vastgelegd in woord en daad
aan de stille waterkant.

Zorg Suzanne dat je niet breekt.
Onvergetelijke momenten
zijn voorbij eer ze zijn begonne,
ijle vluchtigheid
waar ik me zo aan hecht
zo belangrijk in ons samenzijn.

Wat drijft een man te leven
van de vrijheid een vriend te zijn,
d' opwinding te zoeken
in deze vriendschap
zittend langs het
altijd stromend water.

Deze woorden, Suzanne
zijn mijn laatste afscheid,
je zult ze ooit wel lezen
Wij schreven ze samen
aan onze waterkant
de bovenste rand van mijn leven.

Bavo


Antwoord van Suzanne geplaatst op vraag van de schrijver
Suzanne Shana Onsea.

De kant van de oever
is niet langer mijn plek
want nu zit er iemand nog droever
met zichzelf in gesprek.

Zijn haar is zilvergrijs
zijn ogen lachen niet meer.
Ouder worden heeft zijn prijs
en dat doet duidelijk zeer.

Verlangend kijkt hij naar het water
en vreemd genoeg lijkt hij me niet alleen.
Zal ik ook zo'n zorgen hebben, later?
Of heeft een schrijfster er soms geen?

Plots is er wind, die zachtjes blaast,
door zijn haren, door het gras.
Dan ben ik opnieuw verbaasd:
het was net alsof er nog iemand was.

En samen met het ondergaan van de zon,
samen met het aaien van de wind
zie ik een glimlach die langzaam begon
op lippen die misschien nog steeds worden bemind.

Schichtig kijk ik de andere kant op,
heb het gevoel dat ik iets verstoor
want terwijl hij rustig verder tobt
beseft hij niet dat ik hem hoor.

ik vond nu eenmaal aan de waterkant
een eenzame oude man,
murmelend en door emoties overmand:
" Oh Suzanne, Suzanne."